جویس کرول اوتس معتقد است که یولسیز «رمانی است که سنت رمان‌نویسی را کامل کرد.» و تی.اس الیوت آن را اثری می‌داند که «همه‌ی ما به آن مدیونیم و هیچ‌کدام از ما نمی‌توانیم از آن بگریزیم.» اما علاوه بر این‌ها و ارزش ادبی و هنری آن، دلیل انتخاب من برای ترجمه‌ی این اثر به چالش گرفتن سیستم طبقاتی، سرکوبگر و پدرسالاری موجود است. جویس با به‌کارگیری تکنیک‌های ادبی آزمون‌نشده با تاریخ طولانی سرکوب، امپریالیسم زبان انگلیسی و امپریالیسم نظامی و سیاسی انگلستان مبارزه می‌کند و نیز با سلطه‌ی مذهب کاتولیک بر مردم ایرلند. از طریق بازی‌های زبانی و نوشتن درباره‌ی تابوهای اجتماعی از زیر سلطه‌ی زبان و فرهنگ انگلیسی بیرون می‌آید و ترجمه‌ی فارسی یولسیز و انتشار بی‌سانسور آن نیز، که نقطه‌ی مقاومت ویژه‌ای در ایجاد دگردیسی اجتماعی و ادبی است، باری دیگر هژمونی و سرکوب و یک سده سانسور را به چالش می‌گیرد.

خرید جلد اول

مجموعه گفت‌وگویی از نرگس محمدی با  ۱۲ تن از فعالان سیاسی در زندان با نام «شکنجه‌ی سفید» از سوی نشر باران در سوئد منتشر شده است. موضوع محوری این گفت‌وگوها وضعیت سلول انفرادی در زندان‌های ایران به عنوان یکی از مصاديق بارز شکنجه است. تاکید بر «شکنجه‌ی سفید» با سه خاطره­ از خود نرگس محمدی در زندان‌های حکومت اسلامی آغاز می‌­شود و با گفت‌­وگو با نیگارا افشارزاده، آتنا دائمی، زهرا ذهتابچی، نازنین زاغری، مهوش شهریاری، هنگامه شهیدی، ریحانه طباطبایی، سیما کیانی، فاطمه محمدی، صدیقه مرادی، نازیلا نوری و شکوفه یداللهی ادامه می‌یابد. این دوازده زندانی سیاسی، از طیف‌های مختلف فکری و عقیدتی هستند؛ از فعالان حقوق مدنی، بهاییان، دراویش، کودکان و نوکیشان مسیحی و همچنین فعالان اصلاح‌طلب گرفته، تا جامعه‌شناس و فرزند یکی از جانباختگان سیاسی ده شصت، و همچنین فعال حقوق بشری که در دهه شصت مدت‌ها حبس و شکنجه را تاب آورده است.

«نقشینه» دومین رمان شیوا شکوری با محوریت زن است. شکوری پس از رمان موفق «سلام لندن» که در سال ۲۰۱۶ برای نخستین بار در نشر نوگام منتشر شد، داستانی تازه دارد از گسستن زنجیرهای نامرئی زنان در جامعه‌ای سنتی و انقلاب‌زده. شخصیت‌های قصه‌ی او با داستان‌هایشان، با ظرافتی مثال‌زدنی این چهل‌تکه را کامل می‌کنند و ما را بیشتر به نقشینه می‌رسانند، بیشتر او را به ما می‌شناسانند، انتخاب‌ها و تصمیم‌های او را معنا می‌بخشند. نقشینه که محبوس عرف و سنت است، از نظاره‌گر بودن دست می‌کشد و خودش را به آب می‌زند تا خلاف این جریان کهنه و گل‌آلود شنا کند. و این تنها داستان نقشینه نیست. این یک روایت از هزار روایت زن ایرانی، در بستر تاریخ چنددهه اخیر ایران است. شکوری بی‌شک قصه‌گویی ذاتی است.